Stale do nawęglania: 18HGT, 1. 6566, 1. 5920
Stale do nawęglania stanowią podstawę wytwarzania elementów maszyn i pojazdów, które muszą łączyć dwie przeciwstawne cechy – twardość na powierzchni i ciągliwość w rdzeniu. Taki efekt osiąga się dzięki procesowi nawęglania, czyli nasycaniu powierzchni węglem, a następnie hartowaniu. Trzy popularne stale w tej grupie to 18HGT, 1. 6566 i 1. 5920.

Stal 18HGT to stal o niskiej zawartości węgla, ale ze starannie dobranym zestawem dodatków stopowych. Znakomicie nadaje się do nawęglania głębokiego i osiąga wysoką twardość powierzchniową przy zachowaniu odporności rdzenia na pękanie. Typowe zastosowania to koła zębate, wałki, sworznie i inne elementy przenoszące obciążenia udarowe. Ta stal dobrze znosi cykle zmęczeniowe i sprawdza się w pracy pod dużym naciskiem.

Stal 1.6566 to stal konstrukcyjna o zwiększonej wytrzymałości, która również nadaje się do nawęglania, ale często wykorzystywana jest również w postaci ulepszonej cieplnie bez nawęglania. Jej atutem jest bardzo dobra hartowność i wysoka odporność na przeciążenia mechaniczne. Stosowana jest w mechanizmach, które wymagają dużej niezawodności – w przemyśle maszynowym, motoryzacyjnym i lotniczym.

1.5920 to stal nawęglana wykorzystywana masowo tam, gdzie istotna jest powtarzalność, dobra obrabialność i wystarczająca trwałość. Po nawęglaniu uzyskuje twardą, odporną na zużycie powierzchnię, ale jej rdzeń zachowuje odpowiednią plastyczność. Sprawdza się w dużych seriach produkcyjnych, np. w produkcji kół zębatych, pierścieni, elementów skrzyń biegów i przegubów.

Choć różnią się składem i właściwościami, wszystkie trzy stale spełniają jedno kluczowe zadanie – zapewniają trwałość elementów poddawanych intensywnej eksploatacji. Wybór konkretnej zależy od oczekiwanej wytrzymałości, rodzaju obciążeń i skali produkcji.